Θ. Παπακωνσταντίνου - San Michele @ Θέρμη 31/08/2011

31 Αυγούστου 2011
Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου ζωντανά στο Φράγμα Θέρμης στη Θεσσαλονίκη,σε μια υπεροχή συναυλία την τελευταία μέρα του καλοκαιριού στα πλαίσια των εκδηλώσεων ‘‘Θέρμης δρώμενα 2011’‘. Μαζί του στο τραγούδι η μοναδική Ματούλα Ζαμάνη και οι μουσικοί :
Δημήτρης Μυστακίδης – ακουστική κιθάρα
Φώτης Σιώτας – βιολί, βιόλα, πλήκτρα, τραγούδι
Κώστας Παντέλης — ηλεκτρική κιθάρα
Μιχάλης Χανιώτης – μπουζούκι, τραγούδι
Μάκης Μπουκάλης — ακουστικό μπάσο
Σωτήρης Ντούβας – τύμπανα
Ανδρέας Πολυζωγόπουλος – τρομπέτα, φλικόρνο
Γιάννης Αντωνιάδης – κλαρίνο

San Michele
Στίχοι: Παπακωνσταντίνου Θανάσης
Μουσική: Παπακωνσταντίνου Θανάσης

San Michele aveva un gallo
bianco rosso verde e giallo
e per addomesticarlo
gli dava latte e miele

Δεν μ’ αναγνωρίζετε γιατί έλειπα καιρό·
τα δάκρυά μου δε σας λένε κάτι.
Λοιπόν διηγηθείτε μου τι έγινε εδώ,
να βρω ξανά του νήματος την άκρη.

Πείτε μου εκείνες τις ιστορίες σας
που κάνουν τα καλάμια να λυγίζουν
στα όρια των χωραφιών κι εν μέσω άπνοιας
τα μέτωπα των αγροτών δροσίζουν.
Πείτε μου εκείνες τις ιστορίες σας.

Φωτογραφίες δείξ‘τε μου αυτών που Κυριακή
γεννήθηκαν κι εκείνων που ‘χουν πέσει
από τη βάρκα λίγο πριν φτάσει στην ακτή
γιατί η ζωή τους πια δεν τους αρέσει.

Τα τραγούδια πείτε μου που λέτε την αυγή
σα σβήνουνε τα φώτα στην πλατεία,
καθώς και τ’ απογεύματα, μετά την προσευχή
και πριν να ξεκινήσει η αλητεία.
Τα τραγούδια πείτε μου που λέτε την αυγή.

Αν συνεχίζουν, πείτε μου, κοιτώντας τη φωτιά,
οι άνθρωποι να κάθονται στις φτέρνες
και αν οι ομορφότερες γυναίκες, στα κρυφά,
κάτω από τη γλώσσα εκτρέφουν σμέρνες.

Πείτε μου ακόμα αν έρχεται στην άκρη του χωριού
ο λύκος του θανάτου τους χειμώνες,
που, σαν κουνούσε την ουρά, το γάλα έπηζε
στα τρομαγμένα στήθη απ’ τις λεχώνες.
Πείτε μου ακόμα αν έρχεται στην άκρη του χωριού.

Πείτε μου μη βρέθηκε κι η σκάφη που, παλιά,
λουζόμουνα με ήλιο και με χιόνι
ή τα μαλλιά που φύλαξε απ’ την πρώτη μου κουρά
η μάνα, που ακόμα ρούχα απλώνει.

Το πτυελοδοχείο του Μπακούνιν το χυτό
συντρόφια μήπως βρέθηκε και κείνο,
να φτύσω μέσα με οργή, που οι νέες εποχές
με κάνουνε να μοιάζω με κρετίνο.